Na slikama Vladimira Jankovića dominiraju pejzaži kao likovna forma koji, kako to kaže Jadranka Mišić Pejović: poput strašnog Sudije, istisnuo čoveka a njegovo mesto je zauzeo materijalni svet. Međutim, u svim Jankovićevim radovima prisutni su i tragovi ljudskih aktivnosti: zasadi drveća, omeđene njive, neurbanizovana naselja na periferiji grada, zbijene seoske kuće, natkriljene planinom ili crkva koja na nekom uzvišenju dominira okolinom.

Crtajući pejzaš sa materijalnim svetom, Vladimir u načelu,

Prividno premeštajući sopstveno interesovanje sa čoveka na prirodu, on time preispituje njihov sinhroni odnos, spiritualnu vezu, ideju prolaznosti i promenljivosti koju inicira čovak, sa jedne strane, a sa druge sama priroda koja čini nestalnim ne samo izgled planina već ima moć i nad hiljadu puta većim i težim naslagama na kojima one počivaju, kako je to rekao Ivo Andrić.

Nakon višegodišnjeg stvaranja serije pejzaža u ulju na kojima je ovekovečio prelepe pejzaži Srbije, Crne Gore, Hilandara i Boko-Kotorskog zaliva Vladimir Janković u drugoj deceniji 20. veka, sve više likovnoj publici pokazuje izvanredno poznavanje osnovnih zakona likovnosti u klasičnim, akademskskim okvirima:

Vladimir Janković se posvećuje proučavanju crteža kao medija koji pruža uvek nove, slobodne i neposredne načine slikarskog izražavanja. Vremenom slobodne, išrafirane linije postavlja u centar sopstvenih istraživanja koje poput guste mreže imaju kompoziciju u ravnoteži. Prešavši slikarski put od figuracije do asocijativnih pejzaža redukujući oblike i mase do samih nagoveštaja polako izgrađuje sopstveni prepoznatljiv rukopis.