Vladimir Janković rođen je 6. aprila 1952. godine u Aleksincu.
Srpski je slikar starije generacije, profesor na Fakultetu umetnosti u Nišu, koji na likovnu scenu Srbije (i tadašnje Jugoslavije) stupa nakon diplomiranja na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu 1978. godine sa jasno izgrađenim stilom pejzažiste. Na istom fakultetu završio je i postdiplomske studije 1981. godine. Do danas, imao je veliki broj kolektivnih (oko 300) i samostalnih izložbi (preko 50), a učestvovao je i na brojnim likovnim kolonijama širom zemlje i u inostranstvu. Za svoja dela dobijao je nagrade i priznanja.
Od 1980. godine član je ULUS-a, 1985. godine član ULUA, a od 2012. - član ULUPUDS-a.
Živi i stvara u Aleksincu. Radi na Fakultetu umetnosti u Nišu u zvanju vanredni profesor.
Na slikama Vladimira Jankovića dominiraju pejzaži kao likovna forma koji, kako to kaže Jadranka Mišić Pejović: poput strašnog Sudije, istisnuo čoveka a njegovo mesto je zauzeo materijalni svet. Međutim, u svim Jankovićevim radovima prisutni su i tragovi ljudskih aktivnosti: zasadi drveća, omeđene njive, neurbanizovana naselja na periferiji grada, zbijene seoske kuće, natkriljene planinom ili crkva koja na nekom uzvišenju dominira okolinom.
Crtajući pejzaš sa materijalnim svetom, Vladimir u načelu,
Prividno premeštajući sopstveno interesovanje sa čoveka na prirodu, on time preispituje njihov sinhroni odnos, spiritualnu vezu, ideju prolaznosti i promenljivosti koju inicira čovak, sa jedne strane, a sa druge sama priroda koja čini nestalnim ne samo izgled planina već ima moć i nad hiljadu puta većim i težim naslagama na kojima one počivaju, kako je to rekao Ivo Andrić.
Nakon višegodišnjeg stvaranja serije pejzaža u ulju na kojima je ovekovečio prelepe pejzaži Srbije, Crne Gore, Hilandara i Boko-Kotorskog zaliva Vladimir Janković u drugoj deceniji 20. veka, sve više likovnoj publici pokazuje izvanredno poznavanje osnovnih zakona likovnosti u klasičnim, akademskskim okvirima:
Vladimir Janković se posvećuje proučavanju crteža kao medija koji pruža uvek nove, slobodne i neposredne načine slikarskog izražavanja. Vremenom slobodne, išrafirane linije postavlja u centar sopstvenih istraživanja koje poput guste mreže imaju kompoziciju u ravnoteži. Prešavši slikarski put od figuracije do asocijativnih pejzaža redukujući oblike i mase do samih nagoveštaja polako izgrađuje sopstveni prepoznatljiv rukopis.
Putevi boja na platnu su nepredvidivi. Kad neko njima krene, teško se zaustavlja. A kako bi i mogao kad ruka uhvati zamah, kad osećanja ispune dušu, kad odabrani motiv zapleše u umetnikovom oku, kad sve prestaje da bude važno osim stvaralaštva
Slobodan Stanišić
Kako danas treba slikati pejzaž, temu koja je nekada, u renesansi još, započela svoj pobedonosni pohod kroz slikarstvo, uverava nas i Vladimir Janković iz Aleksinca
Mihailo Kandić
Retko koji umetnik sa takvom predanošću i upornošću, slika portret prirode kao Vladimir Janković
Radiša Marinković
Slikarski svet Vladimira Jankovića, aleksinačkog umetnika srednje generacije, satkan je od putopisa zabeleženih bojom i linijom
Dubravka Nikolić
Janković je izuzetno i dosledno preokupiran motivom i problemskim postupkom predela, našeg tla iz koga se već na prvi pogled može steći utisak o nekakvoj dubokoj vezi umetnika i atmosfere, boja i mirisa našeg podneblja
Vladeta Vojinović